Dit artikel is geschreven in opdracht van Stichting 4 Smiling Faces.
Joepie, van de zomer gaan we weer naar Nepal. Om te kijken hoe het daar gaat en wat we allemaal kunnen doen om de kinderen daar verder te helpen. Zoveel zin in. ❤️ Kan niet wachten.
Als Nederlander moet je een visum hebben om Nepal in te komen. Dat kun je bij aankomst op het vliegveld van Kathmandu regelen, maar ik zou je altijd aanraden om even naar het Nepalese consulaat in Amsterdam te gaan. Dat is sneller en simpeler: op het vliegveld van Kathmandu moet je namelijk wachten met de rest van de reizigers van jouw vlucht en vermoedelijk ook reizigers van andere vluchten. En snel gaat het niet. Op het consulaat gaat dat een stuk soepeler.
Op zich is het halen van het visum voor Nepal in Nederland een formaliteit: even naar Amsterdam. Wel contant geld meenemen, want pinnen kan niet op het Nepalese consulaat. Even wachten, formuliertje inleveren met pasfoto. Dan krijg je een sticker en een paar stempels in je paspoort, betalen en voilà. Je bent klaar voor je reis.
Aan de andere kant is wachten het echte begin van de hele Nepal ervaring. En wachten is een vak apart dat zich onder andere in Nepal haast tot hogere kunst heeft ontwikkeld. Als reiziger naar en in Nepal kun je maar beter goed leren wachten, omdat je anders een ongemakkelijke reis beleeft. Want in Nepal kun je overal voor wachten, op ieder moment en voor elke lengte van tijd.
Het wachten begint al bij het consulaat zelf. Want daar kun je alleen terecht op werkdagen tussen 10.30 en 13.00 uur. Lekker makkelijk 😉 voor mensen van verder weg die gewoon moeten werken. Je moet er een vrije dag voor nemen of het combineren met een dagje hoofdstad.
Eenmaal binnen in het consulaat is wachten eigenlijk best leuk, want er zijn meer mensen die naar Nepal gaan. Allemaal hebben ze hun eigen verhaal. Dan hoor je nog eens wat. Mooie verhalen, tips en suggesties.
Wachten is een kunst die je kunt leren. Als rechtgeaard stuk ongeduld kan ik dat weten. Het geheim van goed wachten zit – zoals zoveel zaken in het leven – in een goede voorbereiding. Dat heb ik, als inmiddels ervaren reiziger naar en in Nepal, door schade en schande geleerd.
In die onvoorbereide gevallen sloeg binnen vijf minuten de verveling, de dorst, de ergernis en meer van dat soort weinig opbouwende gevoelens hard en onverbiddelijk toe. En toen viel het kwartje. Want, wat zeggen ze ook weer? ‘When in Rome, do as the Romans do’. Dat gezegde werkt ergens anders in de wereld ook.
Na de eerste, minder leuke, wacht-ervaringen heb ik de kunst van de lokale bevolking afgekeken. In Nepal ga je nooit op stap zonder een flesje water, wat te lezen, wat te eten, muziek, pen en papier en/of eventueel een pak speelkaarten. Mocht je dan onverwacht voor onbepaalde tijd moeten wachten, kun je alle kanten op: eten, drinken, lezen, muziek luisteren, schrijven en misschien wel met lotgenoten een spelletje kaart spelen. Dat werkt iedere keer weer.
Op die manier wordt wachten opeens een heel andere ervaring. Samen mensen kijken, hele gesprekken voeren, nadenken over de zin van het leven, foto camera schoonmaken. Bijna zenuwachtig rustgevend.
Dat wil niet zeggen dat ik nu een fan ben van wachten, maar wel dat ik er meer bedreven in ben. Sinds ik mijzelf de schone kunst van wachten eigen heb gemaakt, heb ik eigenlijk alleen maar leuke wacht-ervaringen gehad. En dat is voor een aangenaam verblijf in een land als Nepal erg belangrijk.
Ik kan dus wel degelijk wachten om weer naar Nepal te gaan. 😇 Voor je het weet is het zomer!
