Boodschappen
Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.
Zoals gewoonlijk duw ik haar rolstoel de supermarkt binnen en pak een mandje. Mijn oude dame pakt het over en zet het op haar schoot. We lopen op een rustig tempo door de winkel en gaan alle schappen langs. Waar mogelijk pakt mevrouw zelf de artikelen en legt ze in haar mandje. Alleen als ze er niet bij kan of als ze te zwaar zijn, doe ik dat voor haar. Ze wil graag zoveel mogelijk zelf doen en dat is haar goed recht.
Net achter ons, loopt een paar van rond de 50 dat ons met kennelijk stijgende verbazing volgt. Als snel werpen zij ons boze blikken toe. De ene helft van het paar zegt net iets te hard tegen de ander: “Schandalig dat die arme dame alles zelf moet doen.” En niet veel later klinkt het: “Vind het echt niet kunnen. Dat mens (en daarmee bedoelen ze ik zei de gek) doet echt helemaal niets anders dan de rolstoel duwen.”
Mijn oude dame en ik kijken elkaar aan. Het is duidelijk dat we beiden niet blij zijn met de opmerkingen van het stel. Als zij nogmaals boos onze richting uitkijken, ontneemt mijn oude dame hen op beleefde, doch kordate wijze het woord, voor ze nog iets kunnen zeggen.
“Waar bemoeit u zich eigenlijk mee?”, vraagt ze het oordelende stel. De blikken in de ogen van de twee zijn een kruising tussen boosheid en verbazing. “Euhhhh”, is alles wat ze uit brengen. “Welnu, u laat duidelijk merken dat u het niet eens bent met het feit dat ik mijn eigen boodschappen uit het schap pak en dat de mevrouw die mijn stoel duwt te lui is om te helpen”.
“Euhhhh”, klinkt het nogmaals. “Is het weleens in u opgekomen dat ik mijn eigen boodschappen zelf wil pakken? Dat zij (wijzend naar mij) alleen mijn rolstoel duwt, omdat ik haar dat heb gevraagd? Ik ben namelijk weliswaar oud en rolstoel gebonden, maar desondanks prima in staat om de meeste van mijn boodschappen gewoon zelf te pakken en in mijn mandje te doen. Dat wil ik ook graag zelf doen. Ik heb voor diverse dingen hulp nodig, maar gelukkig niet overal bij. De dingen die ik zelf kan, wil ik zelf doen. Dat heet zelfbeschikking.”
De ene helft van het aangesproken stel sputtert: “Oh, dat wist ik niet,” Mijn oude dame reageert fel: “Dat weerhield u er echter niet van om boos te worden, mij weg te zetten als zou ik gedwongen worden dingen te doen die ik niet wil doen en mijn ondersteuner te veroordelen als zijnde nutteloos of lui. Dat is niet erg netjes van u. Het had u gesierd als u ons gewoon had gevraagd hoe het zat, want dan hadden wij dat gewoon even uitgelegd. Ik heb een tip voor u. Als u nou weer eens iets ziet wat u raar of vreemd vindt, stel dan eerst eens een vraag voor u oordeelt. Goedemiddag!”
Dat was voor mij het teken om op dezelfde hopelijk zelfde kordate manier de rolstoel langs het volledig verbijsterde stel te duwen, de hoek om naar de volgende gang. We hebben het tweetal daarna niet meer gezien of gehoord.
Achteraf hebben we hartelijk gelachen om het gebeurde. De oude dame is duidelijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ook niet op haar 95ste. Dat vind ik geweldig. Zo wil ik ook oud worden.