Dansen
Ouderdom komt met gebreken, zeggen ze. Gelukkig niet voor iedereen; sommigen hebben het grote geluk om in goede geestelijke en lichamelijke gezondheid actief te blijven en oud te worden. Maar dat is niet iedereen gegeven; voor anderen doet het gezegde weldegelijk opgeld. Gelukkig zijn er steeds meer hulpmiddelen en diensten om ook hen fijn oud te laten worden, ondanks de gebreken.
Ook als je lichamelijk en/of geestelijk achteruitgaat, is het belangrijk om in beweging te blijven. Uiteraard naar vermogen: je zoveelste vierdaagse lopen na je 70ste is nou eenmaal niet voor iedereen weggelegd. En dat hoeft ook helemaal niet.
Onlangs liep ik langs een verzorgingshuis bij mij in de buurt en er klonk muziek uit de tuin. Van die ouderwetse dansmuziek. Gauw even doorgelopen en toen zag ik het: in de zon, op het terras waren een heleboel ouderen aan het dansen. Alles bewoog door en om elkaar heen: setjes van twee mensen stijldansten, anderen zaten langs de kant en wiegden mee op de maat. Sommigen dansten alleen. Rollators, rolstoelen, krukken; alles was op de dansvloer. Een gezellige boel.
Al vrij snel werd het hek naar het voetpad waarover ik liep, opengezet en werden passanten uitgenodigd in de tuin. Daar kon ik geen nee tegen zeggen. Ik vroeg wat rond en leerde dat het dagelijkse dansuurtje een beetje uit de hand was gelopen in een soort van impromptu tuindansfeest omdat het eindelijk zulk lekker weer was.
Sinds het begin van dit jaar is er iedere werkdag van 10 tot 11 een dans-uur voor alle bewoners ongeacht fitheid, mobiliteit, flexibiliteit, geestelijke gesteldheid of wat dan ook. Iedereen mag en kan meedoen. “Want als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan”, aldus de organiserende fysiotherapeute Sanne, die tevens groot dansliefhebber is. “Want dansen kan je ook met 1 been, als je in een rolstoel zit, als je blind bent of een beetje of heel erg in de war bent. Dat maakt allemaal helemaal niets uit op de dansvloer. Het gaat om bewegen en plezier hebben”.
Aan het begin van het jaar deden maar een paar mensen mee aan het dansuurtje. “Ik denk dat er veel schroom was bij de bewoners. Maar we zijn gewoon gestart met die eerste vijf mensen. Het was meteen hartstikke leuk, omdat we iedere dag een andere soort muziek gebruiken en een andere soort dans doen en zo gaat het nog steeds”. De dansmuziek van deze ochtend is een favoriet en keert geregeld terug.
Aan het einde van de eerste week maakte Sanne een afspraak met de deelnemers: ieder van hen zou de volgende week een nieuwe bewoner motiveren om ook mee te doen. En zo is het gaan rollen en kwamen er steeds meer dansende deelnemers.
Vijf maanden later zijn er dagelijks 25 tot 50 deelnemers. “Sommigen komen alle dagen, anderen een of twee keer per week. Net wat je wilt. Er is maar een regel: stilstaan of -zitten is niet toegestaan en dat werkt. We hebben ook een mevrouw die bedlegerig is en heel moeilijk kan bewegen maar met hulp van onze vrijwilligers kan ook zij gewoon meedoen. Dat is toch geweldig?”
En dat is het. Het maakt niet uit waar ik kijk, ik zie uitsluitend blije gezichten. “Niet schrikken hoor, van al die rammelende oudjes”, grapt de oude man naast mij. “We vallen echt niet uit elkaar.” Hij vertelt me dat hij zich eerder dit jaar moeilijk liet overhalen om deel te nemen aan het dansuurtje. “Maar toen ik doorkreeg dat het echt geen dansles is en het werkelijk niet uitmaakt of je wel of niet kan dansen, ben ik mee gaan doen. Als ik in de gelegenheid ben, dans ik altijd mee. Het geeft mij goede energie en ik voel me beter. Blijf dansen mensen!”
Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.