Eet smakelijk
Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.
Ken je dat gevoel dat je een afspraak probeert te maken met een groepje mensen en dat dat zelfs met behulp van de datumprikker een flinke klus blijkt te zijn? Wat een gedoe, zeg. Dus toen ik laatst met een groepje oudere dames, variërend in leeftijd van 75 tot 89 jaar wilde afspreken voor een uitje, nam ik daar de tijd voor. De meesten van hen waren immers redelijk of geheel ‘digibetisch’ of in ieder geval niet vertrouwd met de datumprikker.
Het ging dus om ouderwets handwerk in de zin van op dat moment live overleggen met een papieren agenda in de hand. De data vlogen over tafel. “Nee dan heb ik een tennistoernooi”, “Nee dan moet ik oppassen op mijn kleinzoon”, “Nee dan ben ik op vakantie”. “Nee dan wordt eindelijk mijn nieuwe fiets afgeleverd”. Na ruim een kwartier was er nog geen datum waarop iedereen mee op stap kon, wat wel de uitdrukkelijke wens van allen was.
Daarop vroeg ik de dames om te schuiven met andere afspraken, zodat we toch met z’n allen konden gaan. Dus werd er wat heen en weer gebeld, maar zonder resultaat. Dan zit er niets anders op dan dat een of twee dames niet meegaan, zei ik. Nou, dat was echt geen optie, zo werd me van alle kanten verzekerd. “We komen er wel uit”, stelden ze vol overtuiging.
Hoe dan, vroeg ik mij af. Want de dames zijn allemaal zo druk; drukker dan ik en ik werk fulltime. Dus gooide ik de knuppel in het hoenderhok: “We kunnen natuurlijk ook morgen gaan”, stelde ik voor in een vlaag van verstandsverbijstering. En toen gebeurde het. Na een moment van stilte klonk het: “Ik kan”, “Ik ook”, “Ik ook”, “Ik ook” en “Ik ook”.
En dus gingen we de volgende dag op stap. Het was een gezellig uitje met iedereen erbij. Tijdens de koffie kwam het gesprek op de ‘datumprikkerij’ van een dag daarvoor. “Ik vind het wel eens lastig dat je tegenwoordig alles van tevoren moet plannen”, zei een van de dames. “Ik wil niet zo’n ouwe taart zijn die zegt dat vroeger alles beter was, maar in dit opzicht was het voor mij vroeger wel beter. Toen ging je vaak spontaan op stap. Gewoon, omdat je er zin in had en het kon ook gewoon”. De andere dames zijn het daar helemaal mee eens.
“Laatst wilde ik afspreken met mijn kleinzoon van 10 en die pakte zijn agenda om te kijken wanneer het uitkwam. Dat werd dus 2,5 weken later, want hij had sport, afspraak hier, activiteit daar en nog veel meer. Nou ja zeg dat joch is 10 jaar. Begint dat agenda gedoe en druk druk druk zijn nu al? Dat vind ik wel apart hoor”. De andere dames herkennen haar verhaal en hebben veel soortgelijke voorbeelden en diverse variaties daarop.
“Ik mis het wel hoor dat je zomaar bij mensen langsgaat. Of dat mensen spontaan bij je op de stoep staan. Bij sommige mensen kan dat gelukkig nog steeds, maar lang niet bij iedereen. Dat kan soms heel vervelend uitpakken is mijn ervaring. Laatst was ik bij kennissen en daar werd me om half zes te verstaan gegeven dat ik naar huis moest ‘omdat we zo gaan eten’. Dat heeft me oprecht verbaasd. Verbijsterd is misschien een beter woord. Ik kan me er helemaal niets bij voorstellen dat je iemand wegstuurt omdat je gaat eten. Dat zou ik echt nooit doen”.
Dat raakte een snaar bij ons allemaal. “Ik kom ook uit zo’n nest waar het altijd de zoete inval was”, vertelt een van hen. “Als er tegen etenstijd gasten waren, werd er klakkeloos van uit gegaan dat ze bleven eten. Ze werden daartoe in ieder geval hartelijk uitgenodigd. Er was ook altijd ‘reserve’ voedsel en hapjes voor die onverwachte gelegenheden. “Want waar er vijf eten, kunnen er ook zes of meer eten zei mijn moeder altijd”.
Een feest van herkenning. Eet smakelijk!