Gehoord worden

Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.

Met een zekere regelmaat ontmoet ik mensen die verbaasd reageren wanneer ik hen vertel dat ik werk met/bij oudere mensen, die zo langer zelfstandig thuis kunnen blijven wonen. “Met alle respect hoor, maar dat lijkt me echt zoooo saai! Die oudjes hebben toch weinig te vertellen, want ze beleven niets meer.” 

Keer op keer ben ik weer oprecht verbaasd als mensen zulke dingen zeggen. Het zet ouderen weg als nietsdoende, belevingsloze wezens. Het ontmenselijkt hen. Het zal ongetwijfeld niet zo zijn bedoeld, maar het komt bij mij over als respectloos en het is bovendien onwaar.

Na vijf jaar werken als begeleider van thuiswonende ouderen kan ik zeggen dat het heel bijzonder werk is. Allereerst omdat je mensen echt helpt om zo lang mogelijk zo zelfstandig mogelijk te leven op hun eigen manier. Dat geeft voldoening. 

Ervaring leert dat alle mensen – dus ook de ouderen onder ons – een verhaal hebben. Meestal meerdere zelfs. Het mooie van verhalen van oudere mensen is, dat ze vaak zijn verweven met allerlei gebeurtenissen uit de hedendaagse vaderlandse en wereldgeschiedenis.

Ook ik heb op school gehoord en geleerd over bijvoorbeeld de wereld voor de komst van de televisie, de Tweede Wereldoorlog en de moord op president Kennedy. Om maar eens wat te noemen. Als ukkie heb ik de maanlanding op tv gezien en hoorde ik over de Vietnamoorlog, maar echt begrijpen wat het belang van die gebeurtenissen was deed ik niet. Geen idee zelfs. Die realisatie kwam pas later.  

Als liefhebber van hedendaagse geschiedenis vind ik het altijd leuk om over deze impactvolle gebeurtenissen te horen; van iemand dit ze welbewust heeft meegemaakt. Niet vanuit historisch onderbouwd, verantwoord perspectief, maar juist en vooral vanuit gewone mensen, die leefden en liefhadden in die tijd. Dat blijft boeien en is nooit saai.

Ik heb nog nooit een saai ouder mens ontmoet. Ja, natuurlijk moet je bij sommige cliënten wat harder werken om hen aan de praat te krijgen dan bij anderen. Maar des te leuker is het als ze eenmaal losgaan. Ervaring leert dat als ze eenmaal op hun praatstoel zitten, de verhalen blijven komen. Dat is altijd bijzonder om mee te maken. Soms heb ik het voorrecht verhalen te horen die ze weinig of zelfs helemaal niet met anderen hebben gedeeld. Dat ervaar ik als eervol.  

Iedereen vindt het fijn en verdient het om te worden gehoord. Die aandacht doet ieder mens goed, ongeacht leeftijd. Saaie ouderen bestaan niet. Ieders verhaal is het waard om gehoord en beluisterd te worden.