Inspiratie

Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.

Het leven zit vol met onverwachte ontmoetingen en hartverwarmende verhalen die meer aandacht verdienen. Een daarvan gaat over een oudere dame bij mij in de buurt van inmiddels 84 die stilletjes prachtige daden van mededogen en liefde verricht. Ik ken haar omdat ik haar vrijwel dagelijks tegenkom als we allebei onze honden uitlaten.

Ze is dol op dieren en vooral honden, maar durft niet aan een nieuwe hond te beginnen omdat ze niet weet hoe het leven gaat lopen. Toch kan ze zich een leven zonder dier in huis niet voorstellen. Daarom besloot ze een paar jaar geleden om iets te betekenen voor oudere honden die noodgedwongen hun laatste maanden in het asiel doorbrengen: ze ging ervoor zorgen dat – in ieder geval een aantal van hen – een paar laatste mooie maanden beleefden in haar zorgzame gezelschap.

Marian verloor enkele jaren geleden haar laatste trouwe metgezel en dat liet een leegte achter in haar hart en huis. Daarop nam ze een drastische beslissing; er zou geen nieuwe hond komen, die haar naar alle waarschijnlijkheid zou overleven. Ze wilde haar huisdier niet veroordelen tot het spenderen van zijn/haar laatste dagen in een asiel. Ze heeft niks tegen dierenasiels, integendeel, maar vind het niet de plek die oude honden aan het einde van hun leven verdienen. De oude viervoeters horen te genieten van een veilige en warme omgeving, omringd door liefde en persoonlijke zorg.

Marian begon haar missie door zichzelf te presenteren aan verschillende dierenasiels in haar omgeving. Ze vroeg of er oudere honden waren die moeite hadden om een adoptiegezin te vinden vanwege hun leeftijd. Het antwoord was luid en duidelijk ‘ja’. Niet lang daarna kreeg ze bericht van een asiel en ontmoette ze een schattige, grijze oudere hond genaamd Max. Max was zijn hele leven trouw geweest aan zijn vorige eigenaar, die plotseling was overleden zonder dat er iets voor zijn opvang was geregeld.  

Het moment dat Max en Marian elkaar voor het eerst ontmoetten, was magisch. Ze voelden meteen een onbeschrijfelijke connectie die veel hondeneigenaren herkennen en wisten dat ze voor elkaar waren bestemd. Ze nam Max mee naar huis, waar hij een leven vol comfort en liefde vond. Hij heeft er nog ruim een jaar van mogen genieten tot hij op 16-jarige leeftijd in Marian’s armen insliep.

Max was slechts het begin van Marian’s nieuwe avontuur. Daarna adopteerde ze nog een paar oudere honden, die stuk voor stuk een speciale plek in haar hart vonden. Ze gaf hun allemaal een mooi leven, gevuld met knuffels, wandelingen in het park, comfortabele dutjes voor de open haard en uiteindelijk een en uiteindelijk een pijnloos inslapen als die tijd was gekomen. Marian creëerde een harmonieuze sfeer in haar huis, waar de dieren vreugde en geluk vonden, zelfs in hun laatste levensdagen.

Het verhaal van Marian en haar liefde voor oudere honden is inspirerend en aanstekelijk. Het bewijst dat het nooit te laat is om het verschil te maken en de wereld om je heen een beetje mooier te maken. Haar mededogen en zorgzaamheid tonen de ware kracht van onvoorwaardelijke liefde en de impact die we kunnen hebben tot het einde. Voor mens en dier. 

Daarmee is Marian een lichtend voorbeeld voor velen. Inmiddels zijn er verschillende mensen in haar omgeving die Marian helpen met uitlaten of met bijvoorbeeld het kopen van voer, medicatie of andere dierenbenodigdheden. Of zelf ook oudere dieren adopteren. Daarmee is haar verhaal een aanmoediging om je hart te openen voor degenen die vaak worden vergeten. Adoptie van een oudere hond biedt de hond niet alleen een comfortabele plek om te rusten, maar ook een gevoel van waardigheid en liefde. Dat verdient iedereen; mens en dier. 

Het verhaal van Marian geeft maar weer eens aan dat je op allerlei manieren in actie kunt komen. Ze staat niet op de barricades, maar ze doet stilzwijgend gewoon haar ding. En alle oude honden die het geluk hadden hun laatste dagen bij haar door te brengen bevestigen van over de regenboog dat ze het bij het rechte eind had. 

Zelf is Marian heel bescheiden over haar handelen, waar ze nog ‘heel lang’ mee door wil gaan: “Ik ben een oudje en help gewoon andere, vier- en soms driepotige oudjes met vacht. Er is geen grotere vreugde dan weten dat ik het leven van de oude dieren heb aangeraakt en geluk heb gebracht in hun laatste dagen. Dat maakt me blij en hen ook, denk ik”. 

Nou, dat weet ik wel zeker! Go Marian, woef!