Kamperen

Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.

Wandelend door mijn directe woonomgeving stuit ik opeens op een vakantie tafereeltje: een caravan met voortent, een grote bungalowtent, compleet met zitjes ervoor, was aan de scheerlijn, campinggasje op tafel en een zwembadje. Op zichzelf is het in deze tijd van het jaar niet bijzonder om op ongebruikelijke plekken in de stad een tent, (vouw)caravan of camper te zien verrijzen, want de zomervakanties zijn begonnen en er wordt overal van alles uitgeprobeerd en overal worden spullen ingepakt. Twee dingen maken dit tafereel bijzonder: de was aan de scheerlijn en de locatie. De was, want dat hoef je toch niet te oefenen zou je zeggen. En het aparte aan de locatie is dat dit in de tuin van het verzorgingshuis staat. Voor ik me kan afvragen wat er ‘aan de hand is’ word ik aangesproken door een oudere bewoner van het verzorgingstehuis. Hij nodigt mij uit voor een kopje koffie, of in mijn geval thee. Nieuwsgierig als ik ben, neem ik de uitnodiging graag aan.

De ‘minicamping’ zoals hij het noemt, is ontstaan tijdens de pandemie. “Er is toen gezocht naar manieren om toch leuke dingen te doen binnen de mogelijkheden die er toen waren. In kleine groepjes een paar uurtjes op vakantie in de tuin, was het idee. Aanvankelijk vooral voor onze dementerende bewoners, maar al snel bleken ook anderen het leuk te vinden”. 

Wat een goed idee! De setting nodigt uit tot ouderwets ‘campinggenot’ wat ongetwijfeld veel herinneringen oproept bij bezoekers. “Het was aanleiding tot heel veel mooie momenten voor mensen met dementie die opeens weer een helder moment beleefden. Dat was voor de aanwezige familieleden echt een cadeautje. Maar ook bij andere bewoners leidde het tot mooie verhalen over vakantie avonturen uit vervlogen jaren.”

De ervaringen van die eerste keer waren zo positief, dat de minicamping in de tuin sindsdien iedere zomer terugkeert. “De meeste bewoners vinden het hartstikke leuk. We komen geregeld even een bakje doen en een praatje maken. Net als op de camping”, vertelt de man die zelf ook veel tijd op deze speciale camping doorbrengt. 

“Wij gingen vroeger graag kamperen; met het gezin gingen we heel Europa door. We hebben er altijd van genoten; een beetje keutelen op de camping, boekje lezen, barbecueën en natuurlijk met de kinderen naar het zwembad. En natuurlijk onder het genot van een drankje en wat lekkers kijken hoe de nieuwe buren de tent opzetten omdat ze onze hulp daarbij weigerden. Dat was altijd aanleiding tot veel gegniffel en plezier.”

Maar tijden veranderen; kinderen vliegen uit, het lijf wordt strammer en zes jaar geleden is zijn vrouw overleden. “Sindsdien woon ik hier. Dat was in het begin wel even wennen, maar al vrij snel voelde ik mij thuis. En zoiets als dit, deze minicamping, brengt een hoop mooie herinneringen boven. Als je hier gaat zitten, heb je binnen de kortste keren een leuk gesprek. Daar geniet ik van.”

Voor mij als toevallige voorbijganger werkt het precies hetzelfde. Opeens waan ik mij weer op de camping in de Dordogne, met de vouwcaravan en het concert van duizenden krekels in het aangrenzende korenveld. “Het waren mooie tijden op de camping”, onderbreekt mijn gastheer mijn bezoek aan mijn verleden. “Dit is een hele leuke manier om toch weer even van dat ouderwetse vakantiegevoel te genieten.”

Goede reis allemaal, fijne vakantie!