Op herhaling

Als ik aanbel, duurt het altijd even voor de deur opengaat. Soms moet ik zelfs even telefoneren om hem te overtuigen dat ik het ben en dat hij veilig open kan doen. Maar met de nodige vasthoudendheid lukt het toch iedere keer weer om binnen te komen.

Ik breng mijn wekelijkse werkbezoek aan een alleenwonende meneer van in de tachtig die aan het dementeren is. Zo op het oog is er weinig met hem aan de hand; hij ziet er netjes uit en praat ook gewoon. Een vluchtige passant zou geheel ten onrechte kunnen denken dat er niets aan de hand is. Maar niets is minder waar. Meneer is flink in de war. 

Voor mij als wekelijkse bezoeker betekent het dat ik me iedere week weer opnieuw aan hem moet voorstellen. Ook moet ik telkens weer uitleggen wat ik eigenlijk kom doen. Dat maakt het telkens weer spannend of ik binnen mag komen en mag doen wat ik moet doen. Gelukkig gaat het nog iedere keer goed. 

Dat is vooral te danken aan mijn hond die altijd meekomt. Niet omdat ik dat zo graag wil, maar omdat meneer dol is op honden. Mij herkent hij niet, maar mijn hond wel. Die vindt hij geweldig en dan neemt hij mij gewoon op de koop toe. De hond vindt het allemaal prima en is ondertussen een halve therapiehond die zich mega chill en relaxed gedraagt bij cliënten. 

De ochtend verloopt eigenlijk altijd hetzelfde. Bij binnenkomst neemt meneer de hond mee naar de kamer. Hij gaat in zijn stoel zitten en zij ernaast. Er wordt geoefend met pootjes geven, zitten, staan en liggen en natuurlijk is er geregeld een koekje als beloning. Mijn hond is een labrador, dus die geniet met volle teugen; alles voor een koekje. 🤣

Dankzij de aanwezigheid van de hond is de man ook veel opener naar mij toe en kunnen we de dingen die moeten gebeuren vlot afhandelen. Daarna is het tijd voor koffie en een klets. Hij vertelt honderd uit over de honden die hij vroeger heeft gehad en dat hij zo geniet als mijn hond op bezoek komt. De ene week is zijn verhaal nog mooier dan de andere, maar wat nooit veranderd is de liefde voor en plezier van en met dieren die er uitspreekt. 

Aan het einde van het bezoek maken we altijd met z’n drieën een wandeling door de buurt. Meneer wil graag de hond vasthouden, maar dat is te gevaarlijk. De hond kan heel soms net een vrachtwagen zijn, die hem zonder pardon omver zou trekken met alle nare gevolgen van dien. Dat mag natuurlijk nooit gebeuren.

Meneer is iedere keer teleurgesteld als hij de riem niet mag vasthouden. Om die reden neem ik tegenwoordig 2 riemen mee, zodat hij haar kan vasthouden en ik ook. Zijn riem heeft geen handvat, zodat ‘ie in geval van nood onmiddellijk door zijn handen glipt. Daar wordt de man helemaal blij van.

Bij thuiskomst gaat meneer in zijn stoel bij het raam zitten, krijgt de hond een extra dikke knuffel en koekje en nemen we afscheid. Hij zwaait net zo lang tot de hond in de auto verdwijnt. Dan zakt hij achterover in zijn stoel en valt in slaap. 

^{Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.}