Spijkerbroek
Ze is ver in de tachtig en een echte dame die de etiquette hoog in het vaandel heeft staan. Zo van ‘thee drink je uit een kopje en dat presenteer je met het oortje aan de rechterkant voor degene die er uit gaat drinken. Zo kan de gast gemakkelijk het kopje oppakken’. Het is slechts een van die kleine dingetjes die ik heb moeten leren sinds ik bij haar thuiszorg verleen.
Ze ziet er ook altijd uit om door een ringetje te halen: haar kousen matchen altijd met haar trui of blouse; het vestje of jasje dat ze erover draagt, heeft altijd een complementaire kleur. Zelfs de schoudertas past precies, net als haar make-up. Ze is in alle opzichten een echte dame met vaste gewoonten; zo doe ik al jaren iedere vrijdagmiddag praktisch dezelfde boodschappen voor haar.
De middagen die ik bij haar doorbreng, verlopen ook altijd volgens hetzelfde patroon, met uitzondering van die keren dat we naar de dokter of de tandarts gaan. En bij echt mooi weer gaan we ook weleens op een terrasje theedrinken, maar wel altijd op hetzelfde terras, uiteraard. Per saldo niet iemand van wie je nieuwe dingen verwacht.
Maar die ene middag was het meteen al anders dan anders. Het begon bij binnenkomst. Meestal haalt ze de deur van de knip zodat ik door kan lopen naar binnen. Deze keer zat de deur gewoon op slot en moest ik aanbellen. Ze was zo snel met opendoen, dat ze waarschijnlijk al achter de deur op mij stond te wachten. Met een brede glimlach op het gezicht zwaait ze de deur open, stapt ze opzij en laat mij binnen. Ze ziet er stralend uit in een knalroze trui en een lichtblauwe broek.
Het duurt even voor ik het zie, maar dan valt het kwartje. Ze draagt een spijkerbroek en die staat haar goed. Ze glundert ervan. “Ik dacht, het is tijd voor iets nieuws”, vertelt ze. “Ik heb mijn hele leven nog nooit een spijkerbroek gedragen, maar nu dacht ik waarom zou ik het niet eens uitproberen?”
En inderdaad, waarom niet? Als er een kledingstuk heeft bewezen tijdloos te zijn, dan is het wel de spijkerbroek. Mevrouw is er terecht enorm blij mee en vraagt dan ook meerdere keren of ik het goed vind staan, of het wel kan op haar leeftijd en meer van dergelijke vragen. “Natuurlijk kan het! Het staat u goed! U bent nu officieel een hippe, bijdetijdse oma!” verzeker ik haar.
Ik vraag haar of familie en vrienden haar al in spijkerbroek hebben gezien. “Niet iedereen, maar degenen die het wel zagen, zijn enthousiast. Ze vinden het goed staan en ook wel stoer. Ik heb nooit gedacht dat ze mij nog eens een stoere oma zouden vinden”
En nu is de beer helemaal los, want nu overweegt mevrouw ook om een spijkerjasje te kopen. Veel gekker moet het niet worden! “Ik dacht altijd dat spijkerbroeken ordinair waren, maar dat is helemaal niet zo”, vertelt ze. “Mijn enige spijt is dat ik niet jaren eerder een spijkerbroek heb gekocht. Maar goed, beter laat dan nooit; een mens is nooit te oud om te leren”. En zo is het maar net.
Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.