Thuiskomen

Op een zonnige middag in het voorjaar stapt mevrouw De Vries voor het eerst in lange tijd weer over de drempel van haar eigen huis nabij de grote stad. Na een lang verblijf in een herstellingsoord vanwege ernstige verwondingen na een fietsongeluk is het eindelijk tijd om terug te keren naar haar eigen vertrouwde omgeving. Dat voelt goed.

De weg naar huis was niet gemakkelijk en de nabije toekomst wordt dat ook niet. Mevrouw De Vries mag dan 92 jaar zijn maar ze is al haar hele leven een zeer zelfstandige en zelfredzame dame die haar eigen boontjes dopt. Maar nu dus even niet. Ze kan nu alleen naar huis terugkeren met de dagelijkse hulp van de thuiszorg en vele mantelzorgers. Mevrouw beseft zich maar al te goed dat ze veel familie en vrienden om zich heen heeft staan, die bereid zijn om haar te helpen en ondersteunen. Of dat nou is van een ritje naar de audicien of de huisarts, boodschappen doen, koken en komen eten. 

Ze spreekt geregeld uit hoe blij ze is met al die steun en toeverlaat. Desondanks is ze vastberaden om haar zelfstandigheid en zelfredzaamheid zo snel mogelijk te herwinnen. Die vastberadenheid heeft haar al ver gebracht, want na haar heftige ongeluk en zware verwondingen dachten familie en vrienden echt dat haar einde was gekomen. Maar niets bleek minder waar; het was haar tijd nog niet.  

Na de ziekenhuisopname bood een lang verblijf in een herstellingsoord mevrouw De Vries de nodige rust en zorg die ze op dat moment zo hard nodig had. Maar nu is het moment aangebroken om weer op eigen benen te staan en de draad van haar eigen leven thuis weer op te pakken. Het huis voelt vertrouwd, maar tegelijkertijd is er een gevoel van onwennigheid. Alles lijkt hetzelfde, maar toch ook weer anders, want bij heleboel gewone dingen is hulp nodig. En dat vindt ze helemaal niks. Het is bewonderenswaardig hoe ze haar frustratie over het nodig hebben van hulp bij alledaagse dingen weet om te zetten in verder werken aan haar herstel.

Haar mantelzorgers staan klaar om haar waar nodig te ondersteunen en te helpen. Niet alleen met allerhande praktische zaken en regelgedoe, maar ook met gezelschap en gezelligheid. Vrijwel iedere avond komt een van hen voor haar koken en eten ze samen. Daar geniet mevrouw enorm van. 

Ondertussen komt de thuiszorg iedere morgen en avond voor hulp bij het opstaan/aankleden en uitkleden/naar bed gaan. Het grote geluk voor mevrouw is dat haar huis voor haar ongeluk al helemaal was aangepast omdat haar inmiddels overleden echtgenoot dat nodig had. Ze kan dus goed en veilig uit de voeten en dat maakt die traject wel een stuk relaxter. 

Langzaam maar zeker en vooral stapje voor stapje begint mevrouw De Vries haar plekje weer te vinden in haar eigen huis. De vertrouwde krakende vloer, geur van haar favoriete bloemen in de tuin, haar eigen theepot, het geluid van de vogels die fluiten in de ochtend, de zonsondergang kunnen zien vanaf haar bank; het zijn de kleine dingen die haar helpen om zich snel weer helemaal thuis te voelen. Met vallen en opstaan, met tranen en gelach, werkt ze koppig verder aan haar herstel en neemt ze haar leven steeds meer in eigen hand.

Terug naar huis gaan na zo’n heftig ongeluk, zware verwondingen en een langdurig verblijf in het ziekenhuis en later een herstellingsoord is geen gemakkelijke opgave. Het vergt levenswil, doorzettingsvermogen en fysieke en mentale kracht. Maar met de juiste steun van mantelzorgers en thuiszorg, en de wil om beter te worden, kan het een nieuw begin betekenen. Ook als je al 92 jaar jong bent. Mevrouw De Vries weet dat de weg naar volledig herstel lang kan zijn, maar met liefde en ondersteuning om haar heen, weet ze dat ze het niet alleen hoeft te doen. En daarom voelt ze zich een gezegend mens.

^{Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.}