Vliegen
Dit blog is geschreven in opdracht van Optimaal Zorg.
Voor werk met het vliegtuig op reis naar elders in de wereld. Eenmaal geïnstalleerd in het vliegtuig is het altijd even afwachten of en zo ja wie mijn buurman of -vrouw wordt. Spannend. Lang blijven de 2 plekken naast mij onbezet, maar op het laatst komt er dan toch iemand: een dame op leeftijd, naar mijn idee ergens eind zeventig, misschien net tachtig.
Een van de stewardessen helpt haar met haar tas in de overhead locker te doen, maar niet nadat ze er een boek en brillenkoker uit heeft gepakt. Dan gaat ze zitten en doet de riem om. De stewardess checkt of alles oké is en belooft dat ze gedurende de vlucht regelmatig langs komt om te zien of alles in orde is. En dat doet ze ook; steevast is er dezelfde reactie van mevrouw ‘dat het prima gaat’.
Ze kijkt een beetje rond en begroet me. ‘Hallo ik ben Stien”, zegt ze en ik stel me ook voor. We raken aan de praat; ze wil graag weten waar ik naar toe ga en wat ik daar ga doen. Nadat ik vele vragen heb beantwoord en we inmiddels lang en breed onderweg zijn, vind ik dat het mijn tijd is om vragen te stellen.
Stien gaat naar haar kleine zusje in Indonesië, die daar al haar hele leven leeft en werkt als dokter. Ze bezoekt haar om het jaar en in het andere jaar komt haar zusje naar Nederland. Als ik haar vraag hoe oud haar zusje is zegt ze ‘84’. Maar hoe oud bent u dan, vraag ik verbaasd. “Oh maar een paar jaar ouder, 88”. Ik zat er dus flink naast met mijn eerste inschatting.
Wauw! Op je 88ste nog goed genoeg zijn om alleen de halve wereld over te vliegen? Daar teken ik voor. “Mijn kinderen hebben de laatste jaren wel als voorwaarde gesteld dat ik speciale assistentie krijg. Dus ik word opgevangen bij de check-in en wordt dan met zo’n golfkarretje naar de gate gebracht. Dat is eigenlijk helemaal niet nodig hoor want ik loop nog als een kieviet, maar mijn kinderen willen dat graag, dus…”, zegt ze met een knipoog.
Mevrouw vertelt dat ze haar hele leven veel en ver heeft gereisd. “Ik heb jarenlang gewoond en gewerkt in wat nu Rwanda is. Ik ben namelijk verpleegster. Na Afrika heb ik ook flink wat tijd doorgebracht in de binnenlanden van Brazilië.” Ze is een wandelend verhalenboek. Geweldig. De vlucht vliegt voorbij.
Het blijft altijd grappig om te ervaren hoe misleidend iemands voorkomen/uiterlijk kan zijn. Op het oog is mevrouw een kleine, oude dame, maar in werkelijkheid is ze een stevige tante, die wel voor hetere vuren heeft gestaan dan een vlucht rond de halve wereld. De avonturen die zij heeft beleefd zijn genoeg om menig boek mee te vullen.
Normaalgesproken ben ik geen fan van vliegtuigen, maar deze vlucht van ruim 6 uur is dankzij Stien voorbijgevlogen. Ik gun haar uiteraard haar weerzien met haar zusje, maar vind het stiekem wel jammer dat onze wegen hier scheiden. Want ik had nog uren naar haar verhalen kunnen luisteren.
Eenmaal aangekomen en uitgestapt staat er voor Stien weer een golfkarretje klaar. “Kom, er is tijd genoeg, we brengen jou eerst even naar je gate, want jouw vlucht vertrekt eerder dan de mijne.”, zegt ze en vervolgens instrueert ze de chauffeur om mij eerst weg te brengen. Hij is wat verbaasd maar doet vervolgens wat hem wordt opgedragen. Bij gate B12 is er dan toch het onvermijdelijke afscheid. 😢
Dankjewel Stien, voor deze onvergetelijke vlucht. Veel plezier in Indonesië met je zusje. Mogen jullie samen nog veel mooie avonturen beleven!